Pewnego razu w Indiach…

Gdy tu przyjechałem, do Indii… nie byłem w stanie dostrzec niczego poza wszechobecnym śmietnikiem… jak bardzo się myliłem! Ale żeby to dostrzec, potrzeba było czasu… i potrzeba było… czegoś o czym prawdopodobnie nigdy się nie dowiecie. Zdarzenia tak niezwykłego, że… żadne słowa nie są w stanie tego opisać. Zdarzenie jest z serii takich, które dzieją się tylko na filmach! Jesteś w centrum wydarzeń i masz wrażenie, że to ukryta kamera! Że ktoś robi sobie żart! Zdarzenie, które jednocześnie przeraża i zadziwia. Patrzę na ostatnie dni i rozdziawiam usta w ciężkim szoku! Chciałbym o tym opowiedzieć całemu światu, a nie mogę powiedzieć nikomu. Może napiszę o tym w książce, a może na zawsze to pozostanie moją tajemnicą. Ta wycieczka miała być przygodą życia, a okazało się, że tu niemal każdy dzień jest przygodą życia! Jestem przejęty i wzruszony i zszokowany. Kraj, który jeszcze tydzień temu był dla mnie wysypiskiem śmieci, miałem okazję obejrzeć przez krótką chwilę "od wewnątrz". Całkiem przypadkiem i jak rzesz nieprawdopodobnym obrotem sytuacji mogłem zobaczyć prawdziwe życie i poznać tak niezwykłych ludzi, że czasem mam wrażenie jakby to był sen. Wygląda więc na to, że jeśli chcesz poznać Indie, to powinieneś mieć tu kogoś na miejscu, kto pokaże Ci coś więcej niż tylko ulicę.

To, na co na początku zwracałem uwagę… że jest tu zupełnie inaczej niż pokazują media i mówią ludzie… w sumie podtrzymuję to. Święte krowy chodzące po mieście? Tak, ale spotkać taką krowę w centrum Bombaju czy Delhi wcale nie jest tak proste (w tych wielkich aglomeracjach, to w zasadzie w ogóle nie ma nic ciekawego do zobaczenia). Trochę więcej krów jest na obrzeżach, ale co to za święta krowa, która wyjada resztki ze śmietników do spółki z psami i ludźmi? A może oglądaliście na Discovery filmy o małpach w Indyjskich miastach? Jeśli myślicie, że w każdym mieście są setki małp, to znowu niespodzianka. Jak spotkacie jakąkolwiek małpę, to już będzie dobrze. Przez pierwszy tydzień zobaczyłem może 3. Dopiero, gdy pojechałem do Monkey Temple, to tam było ich trochę więcej. Ta sama sytuacja dotyczy osób kalekich, o których media u nas się rozpisują, przedstawiając sytuację nawet tak, że matki kaleczą swoje dzieci, żeby mogły skuteczniej żebrać na rodzinę. Osób kalekich widziałem najwyżej 4 i żadna nie żebrała. Nie wyglądały również na okaleczone specjalnie. Raczej przypadkiem coś im się stało. Wiem, że nie widziałem jeszcze wszystkiego i może są rejony, gdzie sytuacja wygląda inaczej, ale po przejechaniu paru tysięcy kilometrów i zwiedzeniu kilku miast niczego takiego nie zauważyłem. Żebrzą czasem matki, których mąż szwenda się po barach, ćpa i pije. Żebrzą czasem dzieci… niektóre zmuszane do tego przez mafię, a niektóre po prostu z głodu. Jednak nie jest tak, że każde skrzyżowanie jest oblegane przez żebrzących. Spotkanie jakiegoś wcale nie jest takie proste. Za to bardzo dużo jest osób bezdomnych, które po prostu śpią na ulicy pod płachtą jakiejś foli przywiązanej do kamieni. Jednak jeśli myślicie, że jest tu tanio, bo jest biednie, to czeka Was kolejna niespodzianka. A może czytaliście o niby powszechnych w Indiach transwestytach czy prostytutkach? No to znowu się zdziwicie, bo na pewno nie w tym kraju. Prostytucja jest nie tylko zakazana prawnie, ale również nie jest akceptowalna przez społeczeństwo, dość religijne z resztą. Transwestytę widziałem jednego! I myślałem, że padnę ze śmiechu :-). Facet z brodą w sukience, to było naprawdę niezłe :-). Reszta to normalni ludzie. Jestem szczerze zniesmaczony tak kłamliwym przedstawianiem Indii przez media u nas. Być może są miejsca, gdzie takie osoby tworzą grupy, ale nie plączą się po całych Indiach, żeby się tym chwalić. Potwierdza się więc moja teza, że jeśli chcesz coś naprawdę poznać, to trzeba zamknąć Onet i ruszyć tyłek, żeby zobaczyć to na własne oczy.

Jednak Indie nie są prostym krajem dla podróżnika, szczególnie początkującego czy będącego tu po raz pierwszy i to jeszcze samotnie. Ciężko się tu odnaleźć. Do tego trzeba zachować szczególną ostrożność przed naciągaczami. Trzeba wiedzieć dokąd się zmierza, gdzie masz hotel i jak tam dotrzeć. Podróż w ciemno to nienajlepszy pomysł. Namiot również odpada zupełnie. Tu nie ma terenów niczyich. Wszędzie jest pełno ludzi, w dodatku Twój zegarek/buty/cokolwiek kosztuje pewnie więcej niż ich roczny dochód, więc raczej trzeba uważać, gdzie się chce zasnąć. Do tego jest tak gorąco, że chyba nikt by w namiocie nie wytrzymał. Niestety warunki w hotelach są niewiele lepsze od namiotowych. Nawet w hotelach *** są mrówki czy karaluchy. Standardem są osoby chodzące kilka… naście dni z rzędu w tych samych brudnych ciuchach, no i zwykle na bosaka :-).

Indie same w sobie mają niezwykłą atmosferę, zupełnie niepowtarzalną. Idziesz ulicą, dookoła setki motorków, riksz, trójkołowych taksóweczek, do tego wszyscy trąbią, jakby się wścieli. Zwłaszcza te riksze. Wiecie, że oni w tych rowerach nie mają nawet przerzutek? Wyobraźcie sobie teraz, że wsiadają tam dwie grube baby z workiem ziemniaków i do tego są brzydkie i weź tym rowerem teraz rusz :-). Współczuję im. Ale to właśnie tworzy ten niepowtarzalny indyjski klimat ulicy. Owszem jest tu też brudno i biednie, ale z czasem człowiek się przyzwyczaja i zaczyna też zdawać sobie sprawę, że jest coś znacznie ważniejszego niż ten śmietnik. Mianowicie ludzie.

Zdarzenie, o którym powiedziałem na początku, związało zupełnie przypadkiem ścieżkę mojego życia z kilkoma hindusami. Zmieniło to również plan mojej wizyty w Indiach i niestety skróci ją odrobinkę, czego bardzo żałuję, ale jeszcze tu wrócę :-). Czas jednak, w którym miałem możliwość z tymi hindusami przebywać, pokazał mi niezwykłość ich kultury. To, że wszystko robią razem. Wszystko. Jedzą z jednej miski, a jedzenie podają sobie palcami. Razem śpiewają. Razem się modlą. Są po prostu zżyci ze sobą. Otwarci. Rozmowni. Pozytywni. Powiedzcie mi… kiedy ostatni raz rozmawialiście z obcą osobą? Kiedy kogoś zagadnęliście? Kiedy ktoś z nas zapytał obcą osobę "co słychać?", "jak leci?".

Kiedyś znalazłem na Onecie ciekawy komentarz, który chciałbym tu zacytować: "Uważamy się w Polsce za pępek świata, tymczasem z zawężonymi horyzontami, przesadnym - często wręcz karykaturalnym hurrra! patriotyzmem, zamiłowaniem do awanturnictwa i do irracjonalnej nieustępliwości, często uniemożliwiającym racjonalne myślenie i, co za tym idzie, podejmowaniem racjonalnych decyzji przesadnym ureligijnieniem, wynikającym z braku rozsądku zacietrzewieniem i upartością, której efektem jest brniecie w ignorancji, często lenistwem, nadużywaniem alkoholu, często jeśli nie chamstwem to źle pojętym przesadnym oślizłym (wręcz żałosnym) szarmanctwem, uważaniem sie za niesłusznie pokrzywdzonych przez los, jak i przez innych złych w świecie, zamknięciem na krytykę z zewnątrz - często zasłużona…". Dlaczego ludzie w Polsce są tak zamknięci? Czemu nie potrafimy nawet uśmiechnąć się do obcej osoby, a co dopiero przywitać się z nią i porozmawiać? Nie wiem. Nie mam pojęcia dlaczego tak jest. Ale wiem, że nie chcę, by tak u nas było. A przynajmniej ja nie chce taki być.

Tego właśnie uczy mnie ta podróż. Pokory. Otwartości. Wyrozumiałości. Cierpliwości. Zupełnie nowego spojrzenia na życie. Tak sobie myślę, że podróż jest jak studia. Nagle dowiadujesz się o rzeczach, o których nie zdawałeś sobie wcześniej sprawy, że istnieją. Polecam wszystkim taką formę nauki :-).